Hvar leży w środku głównych dróg morskich, historia pozostawiła tu wiele śladów, może więcej niż na jakiejkolwiek innej wyspie Adriatyku. Ciągłe walki o wyspę mogą potwierdzić tylko jego znaczenie i wartość jego terytorium. Każdy z konkwistadorów zostawił swój ślad w historii, znak przeszłości …
Wyspa Hvar została zamieszkana już w czasach prehistorycznych. Archeolodzy odkryli ślady życia w dwóch najważniejszych jaskiniach w Grapčeva i jaskini Markova, potwierdzające istnienie życia na wyspie od ponad 6000 lat. Najbardziej charakterystycznymi przykładami w ustaleniu tak zwanej kultury Hvaru, są malowane ceramiki. Najstarszy w Europie wizerunek statku, został znaleziony na fragmencie ceramiki w Grapčeva Spilja.
Historia wyspy Hvar nosi ślady pochodzące z IV w. pne.
Miasto Pharos założono w 385 roku pne przez Greków Jońskich, pochodzących z wyspy Paros, głównie jako kolonię rolną. Było to na terenie dzisiejszego Starego Gradu. Zachowana mapa podziału gruntów żyznej równiny Starego Gradu jest wyjątkowo starym dokumentem, mającym 2500 roku i należącym do tego okresu.
W akcie kolonizacji Hvaru pomógł Dionizy z Syrakuz, który na początku 4 wieku pne. był założycielem kolonii na wyspie Vis (Issa), która była komercyjnym i wojskowych centrum Adriatyku. Rok po założeniu kolonii Pharos, tubylcy zaatakowali młodą grecką kolonię. Wezwali na pomoc miejscowych mieszkańców i razem udali się do Pharos. Grecy nie byli w stanie się obronić, więc poprosili o pomoc gubernatora Dionizego, mającego siedzibę w Lissos. Natychmiast wysłał flotę okrętów wojennych, lecz Grecy odnieśli zwycięstwo.
Bitwa ta jest pierwszą znaną bitwą morską, toczącą się na Adriatyku. Pharos toczyło niezależne życie aż do około 235 roku pne. kiedy należało do administracji Ilirów.
Widok na Paklinski otoci
Miasto Hvar, stary bruk na Starówce
Stare domy
Starówka Hvaru
W czasie pierwszej wojny Iliryjskiego, w 229 roku pne. miasto zostało podbite przez Rzymian. Jego administratorem został Demetrius Hvaranin, były wódz Iliryjski.
Sojusz Demetriusza z Rzymem nie trwała długo. W 219 roku pne. Rzymianie rozpoczęli drugą wojnę Iliryjską, przeciwko niemu. Demetriusz, po klęsce w Pharos, uciekł do Macedonii, do Filipa V.
Pod panowaniem Rzymian, Pharos było nazywane Pharia.
Pharos pod ochroną Rzymu istniał aż do wejścia w skład rzymskiej prowincji Iliria w połowie I wieku pne.
W starożytności Pharos była stolicą wyspy.
W XI w Wyspa Hvar jest częścią państwa chorwackiego
Według znalezisk archeologicznych, odkrytych w okolicach twierdzy Hvar, jest bardzo prawdopodobne że w miejscu obecnej twierdzy Hvar, w czasach starożytnych, był fort który strzegł starożytnej drogi żeglugi wzdłuż wybrzeża Adriatyku.
W miejscu obecnego miasta Hvar, w późnej starożytności, nie było znaczącej osady. W średniowieczu centrum wyspy zostało przeniesione ze Starego Gradu do miasta Hvar.
W średniowiecznym Hvarze były ciągłe zawirowania i zmiany rządu, podobnie jak w całej Dalmacji.
W 1420 Hvar znalazł się pod wpływami Wenecjan i tak pozostało aż do upadku Republiki Weneckiej w 1797 roku.
Hvar stał się głównym portem weneckim we wschodniej części Adriatyku. Później Hvar znalazł się pod zaborem austriackim w 1797 roku, aż do przybycia Francuzów w 1806 roku, a ich stała walka jest charakterystyczna dla tego okresu.
Austriacy okupowali wyspę w drugiej połowie XIX wieku i na początku XX wieku przynosząc okres względnego dobrobytu. W tym czasie wszystkie porty wyspy zostały odbudowane. Jego znaczenie i dominacja w handlu morskim stała się dość znacząca, więc w tym okresie były cztery konsulaty w mieście Hvar.
W 1858 roku w wieży klasztoru Veneranda powstałą pierwsza stacja meteorologiczna w Chorwacji. Warunki pogodowe przyczyniły się do rozwoju turystyki na wyspie Hvar.
W 1868 roku założono pierwsze społeczeństwo turystyczne w Europie.
W roku 1918 armia włoska zajęła wyspę. Okupacja trwała do 1921 roku, kiedy to Hvar, wraz z całą Chorwacją, wszedł do Królestwa Jugosławii. Po drugiej wojnie światowej dostał się do Republiki Jugosławii. Hvar uzyskał nowe stanowisko administracyjne w reorganizacji terytorialnej w 1992 roku, kiedy to Chorwacja stała się niepodległym państwem.
Pałace i kościoły, cenne obrazy i rzeźby, ksiązki i muzyka, prace te zostały tworzone przez długie lata. Wybitni artyści znajdowali niewyczerpane inspiracje w pięknie wyspy. Hanibal Lucic, Petar Hektorović, Vinko Pribojevic, Miksa Pelegrinovic … tylko kilku z bohaterów chorwackiej kultury, którzy żyli i pracowali na wyspie.